marți, 25 iunie 2013

Pentru toti cei care...

Deriva din ultima vreme m-a facut sa cred ca sunt dedublat.

Cateodata stau, ma uit in urma dar e asa de multa ceata, imi dau seama cat de importanta este autoevaluarea. Sa poti sa-ti dai seama daca din punct de vedere profesional, uman, social, economic ai "suferit" imbunatatiri sau nu. Daca tragi linie sa-ti poti da seama concret, pragmatic si fara echivoc ce e mai bine si ce nu.
Dar vreau sa cred ca ideea asta e buna doar in teorie, nu spun ca autoevaluarea n-ar fi benefica, insa oricat de aiurea si de cretin ar parea, evaluarea cea mai exacta o pot face numai cei ce privesc din exteior.
De fiecare data actionam du[pa bunul plac, bazandu-ne pe propriile idei, trairi, sentimente, background social si familial. Dar, oare luam de fiecare data cele mai bune decizii? Pentru noi, pentru cei din jur?
Si daca le luam sunt ele interpretate in a fi bune, facile, meschine, egoiste, lipsite de sens? Cine intocmeste oare etalonul de bine si de rau?

Este clar: societatea dicteaza tot, majoritatea are puterea si este de cele mai multe ori dictata de efectul de turma, nimeni n-o sa poata sa-ti explice ce e bine si ce e rau, lucrurile sunt pur si simplu asa cum sunt.
Inima mea este tetracamerala, dar tu o vezi ca pe-un intreg....

duminică, 16 iunie 2013

A cada paso…

Nunca he dado un paso sin quererlo dar, aunque si he dejado de dar muchos. 
No me arrepiento de ninguno de ellos, aunque hayan sido hacia atrás.

He deseado subirme a muchos trenes. Algunos, después de mucho tiempo esperando, no han hecho su parada y me he quedado sola en la estación con todos mis bártulos. Otros se han parado delante de mí, pero no he subido por miedo. Por miedo no sé muy bien a qué.

Es posible que algunas veces no me haya expresado bien, pero nunca me he callado lo que quería y creía conveniente decir. Tampoco me arrepiento de mis palabras, detrás de ellas siempre han habido sentimientos, sentimientos que en un determinado momento han tenido la necesidad de salir de su prisión. O de su escondite.

Si alguno de esos momentos ha acabado con una caída, me he levantado. No siempre a la primera. No me importa si tengo que caer veinte veces por lo mismo, porque prefiero arrepentirme de lo que he hecho a quedarme con las ganas de saber si hubiera servido de algo en caso de hacerlo.

Por el camino se cruza mucha gente y todos para bien; unos te indican que tipo de persona no eres y otros te dan la oportunidad de conocerles y de que te conozcan sin dar explicaciones, brindándote la felicidad del día a día.
A los primeros, solo me queda decirles adiós y desearles suerte en la vida. ¿A los otros? A los otros de momento no os digo nada, pues me queda toda una vida para hacerlo.

Carolina Sanchez, Spain.